Mijn naam is Tim Gielen, en misschien vraag je je na het zien van mijn één van video’s af wie ik ben. Daarom zal ik je kort iets over mijzelf vertellen.

Als klein jongetje hield ik van buitenspelen, tekenen, dagdromen en lol maken.

Ik vroeg me af waarom ik gedwongen werd om uren per dag in een koud klaslokaal naar informatie te luisteren die me niets interesseerde.
Ik vroeg me af waarom ik op school niet mocht tekenen, niet creatief mocht zijn, en waarom me werd aangeleerd om vooral niet op mijn eigen gevoel te vertrouwen.
Ik vroeg me af waarom het niet opvolgen van orders gestraft werd met op de gang zitten, of nablijven.

Ook vroeg ik me af, dagdromend tijdens de zoveelste oersaaie wiskundeles, waarom de mens het enige wezen op aarde is dat moet betalen voor zijn bestaansrecht, en waarom autoriteiten, in welke vorm dan ook, de manieren bepalen waarop wij onze levens al dan niet dienen te leiden.

Ik zat op het HAVO/VWO, iets dat ik destijds al een vreemde manier van hokjesplaatsting vond. Intelligentie laat zich naar mijn idee niet uitdrukken in iemands opnamecapaciteit van verplichte leerstof.

Vanwege mijn totale desinteresse in het verplichte in mijn hoofd stampen van feitjes tijdens de vele aardrijkskunde-, economie- en wiskundelessen heb ik mijn middelbare school nooit afgemaakt.

Ik las op die leeftijd graag boeken zoals die van Graham Hancock en Robert Bauval over de Sfinx en de piramides, of verhalen over mysterieuze oude artefacten en de verdwenen beschavingen die deze voor ons achterlieten, in plaats van de geestdodende leerstof die het onderwijssysteem mij zo gretig in het geheugen leek te willen prenten.
Mede dankzij dit soort boeken – en vele interessante documentaires over onderwerpen die destijds ook al manipulatief “complottheorieën” genoemd werden – begon zich bij mij door de jaren heen een compleet ander wereldbeeld te ontwikkelen dan datgene dat autoritaire leraren mij en mijn klasgenootjes ooit hoopten op te dringen, en begon ik antwoorden te vinden op de vragen waar ik van jongs af aan mee rond liep.

Door de jaren heen heb ik allerlei soorten beroepen uitgevoerd, en heb ik ups en downs, geluk en verdriet gekend. Ik ben goed voor anderen geweest, maar tot mijn spijt ook slecht.

De laatste 10 jaren voordat de dictatoriale coronamaatregelen onze levens plotsklaps veranderden was ik werkzaam als professioneel muzikant in het land waar ik al minstens mijn halve leven woon; Spanje.
Nadat daar op 15 maart 2020 de eerste zware lockdown werd afgeroepen kwamen vrijwel al mijn boekingen voor dat jaar te vervallen en werd ik ten gevolge hiervan gedwongen tot het loslaten van bepaalde zaken, waaronder mijn financiële zekerheden en een aantal ambities die ik had.
Het werd me vrij snel duidelijk dat Covid-19 gerelateerd was aan de onderwerpen waar ik me gedurende mijn leven vaak mee bezig had gehouden.

Ik wilde andere mensen waarschuwen en begon direct mijn handje vol Facebook-volgers meerdere malen per dag te informeren over de vele leugens die de overheid en de media ons voerden met betrekking tot het zogenaamde coronavirus.

Enigszins naïef had ik niet verwacht dat ik hiermee zo veel mensen tegen me in het harnas zou jagen. Velen van hen verklaarden me voor gek, en sommigen keerden me zelfs de rug toe vanwege mijn mening.
Ik was dit niet gewend want ik heb iedereen altijd als vriend beschouwd; bruin, wit, zwart, Jood, Moslim, Christen of atheïst, oud of jong, hetero of homo, links of rechts.

Deze periode was voor mij erg pijnlijk, maar tegelijkertijd openbarend, en nadat ik een jaar lang ieder nieuwtje gevolgd en gedeeld had in de hoop mijn medemensen bewuster te maken van o.a. de gevaarlijke agenda achter de covidhoax stond ik op het punt om op te geven.
Het voelde alsof mijn inspanningen totaal geen zin hadden.

Ik verwijderde mijn Facebook-profiel, en kreeg 30 dagen bedenktijd.
Tijdens die 30 dagen liet mijn geweten me niet met rust.

In mijn ogen bestond er geen andere keuze dan me verzetten tegen de machten die verantwoordelijk zijn voor vrijwel al het onrecht op aarde.
Ik voelde dat ik door moest gaan, zélfs als niemand naar me zou luisteren, maar ik zou het deze keer op een andere manier aanpakken.
Ik besefte dat mijn berichten op de sociale media voor veel mensen te bizar, schokkend en uiteenlopend waren, en totaal geen verband met elkaar leken te houden. Er ontbrak een context die eigenlijk onmisbaar is wanneer je iemand confronteert met informatie die compleet haaks  staat op alles waarin diegene gelooft, of op wat diegene geleerd heeft.

Ik besl oot daarom een video te maken waarvan ik hoopte dat die als startpunt kon dienen voor mensen die zich nog nooit met deze onderwerpen hadden beziggehouden. Iets dat relevant en tastbaar voor hen was, en dat er hopelijk voor mocht zorgen dat ze open zouden gaan staan voor de informatie waarvan hen werd wijsgemaakt dat het om “sprookjes” en “wilde complottheorieën” ging.

Ik zou mijn complete verhaal verdelen over twee video’s.
Ik schreef het script, verdiepte me in de basics van videobewerking, en na 3 maanden intensief doorwerken was de eerste video geboren; “Monopoly”.

In de weken nadat ik de video publiceerde kreeg ik tegen al mijn verwachtingen in duizenden liefdevolle, dankbare reacties, en wist ik dat ik mijn roeping had gevonden.

Ik nam me voor om me niet meer uit het veld te laten slaan, mijn gevoel te blijven volgen, en me met hernieuwde kracht in te zetten voor wat ik geloof dat mijn taak is, ondanks de vele tegenwerking die ik waarschijnlijk zou ervaren.

Het werk dat ik nu doe, doe ik in de hoop iets te mogen bijdragen aan een betere wereld, en niet om iemand de les te lezen of om te claimen dat ik het beter weet.

Ik ben – zoals je gelezen hebt – geen autoriteit op wat voor gebied dan ook, bezit geen enkele titel en heb geen enkele expertise. Ik raad mensen aan om hun eigen onderzoek te doen, en niet blindelings te vertrouwen op de meningen van anderen, zelfs niet op de mijne.

Ik claim niet alles te weten want ik ben me ervan bewust dat kennis niet exponentieel is. Hoe meer we namelijk leren, hoe meer vragen er zullen ontstaan waarop we de antwoorden niet kennen.

Ik ben een mens, net als jij, en ik wil net als jij de vrijheid om te kunnen geloven wat ik wil, om te kunnen zeggen wat ik wil, om te ademen hoe ik wil, en om te zijn wie ik ben. Ik wil zelf kunnen bepalen of ik me al dan niet laat vaccineren zonder dat er consequenties aan mijn keuze verbonden zijn. Op mijn eigen onvolmaakte manier zal ik deze geboorterechten blijven verdedigen.